Jan Paweł II gościł na Podkarpaciu i w miejscowościach leżących nie więcej niż 100 kilometrów od stolicy Podkarpacia czterokrotnie. W 1987 r. odwiedził Tarnów; w 1991 r. – Rzeszów, Przemyśl i Lubaczów; w 1997 r. – Duklę, Miejsce Piastowe i Krosno i w 1999 r. – Sandomierz.
1987 r.
III Pielgrzymka do Polski (od 8 do 14 czerwca 1987 r.) przebiegała pod hasłem: „Do końca ich umiłował”. Głównym celem była beatyfikacja Karoliny Kózkówny i bp. Michała Kozala oraz udział w II Krajowym Kongresie Eucharystycznym.
Trasa pielgrzymki obejmowała: Warszawę (8 VI), Lublin, Majdanek, Tarnów (9 – 10 VI), Kraków (10 – 11 VI), Szczecin, Gdynię (11 VI), Gdańsk, Częstochowę (12 – 13 VI), Łódź i Warszawa (13 – 14 VI).
Podczas pobytu w Tarnowie Jan Paweł II beatyfikował Karolinę Kózkównę, która, obok św. bp. J. S. Pelczara, jest patronką diecezji rzeszowskiej.
1991 r.
IV Pielgrzymka do Polski (od 1 do 9 czerwca oraz od 13 do 16 sierpnia 1991 r.) przebiegała pod hasłem: „Bogu dziękujcie, ducha nie gaście”. Pielgrzymka była podzielona na dwa etapy. Celem pierwszego etapu było m.in. przypomnienie Polakom Dekalogu – drogi postępowania w obliczu nowych zmian politycznych po 1989 r., beatyfikacja bp. Józefa Sebastiana Pelczara, m. Bolesławy Lament i o. Rafała Chylińskiego. Podczas drugiego etapu, od 13 sierpnia, Ojciec Święty uczestniczył w 6. Światowym Dniu Młodzieży, który odbywał się w Częstochowie.
Trasa pielgrzymki obejmowała: Koszalin (1 – 2 VI), Rzeszów, Przemyśl (2 VI), Lubaczów (2 – 3 VI), Kielce (3 VI), Radom (4 VI), Łomżę (4 – 5 VI), Białystok (5 VI), Olsztyn (5 – 6 VI), Włocławek (6 – 7 VI), Płock (7 – 8 VI), Warszawę (8 – 9 VI), Częstochowa (13 – 16 VIII).
Podczas pobytu w Rzeszowie Ojciec Święty beatyfikował bp Józefa Sebastiana Pelczara i konsekrował kościół Najświętszego Serca Jezusowego, który rok później został katedrą nowo utworzonej diecezji rzeszowskiej. Św. J. S. Pelczar, kanonizowany w 2003 r. w Rzymie, jest głównym patronem diecezji rzeszowskiej. W Przemyślu Jan Paweł II zakończył spór katolików obrządku łacińskiego i wschodniego o dawną katedrę grekokatolicką.
1997 r.
VI Pielgrzymka do Polski (od 31 maja do 10 czerwca 1997 r.) przebiegała pod hasłem: „Chrystus wczoraj, dziś i na wieki”. Głównym celem pielgrzymki było zakończenie 46. Międzynarodowego Kongresu Eucharystycznego, udział w obchodach 1000-lecia śmierci św. Wojciech oraz 600-lecia Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego, beatyfikacja m. Bernardyny Jabłońskiej i m. Marii Karłowskiej oraz kanonizacja bł. Królowej Jadwigi Andegaweńskiej i bł. Jana z Dukli.
Trasa pielgrzymki obejmowała: Wrocław (31 V – 1 VI), Legnicę, Gorzów Wielkopolski (2 VI), Gniezno (2 – 3 VI), Poznań (3 VI), Kalisz, Częstochowę (4 VI), Zakopane (5 – 7 VI), Ludźmierz (7VI), Kraków (7 – 9 VI), Duklę (9 VI), Miejsce Piastowe, Krosno, Kraków (10 VI).
W Dukli Jan Paweł II spotkał się przed kościołem bernardynów z zakonnikami i wiernymi. Jadąc z Dukli do Krosna zatrzymał się w Miejscu Piastowym, gdzie przed Sanktuarium św. Michała Archanioła i bł. Bronisława Markiewicza spotkał się z michalitami i michalitkami, ich wychowankami i wiernymi. W Krośnie, podczas Mszy św. na lotnisku, kanonizował bł. Jana z Dukli, a po Eucharystii poświęcił kościół świętych Piotra i Jana z Dukli.
1999 r.
VII Pielgrzymka do Polski (od 5 do 17 czerwca 1999 r.) przebiegała pod hasłem „Bóg jest Miłością”. Głównym celem pielgrzymki było zamknięcie II Ogólnopolskiego Synodu Plenarnego; kanonizacja bł. Kingi oraz beatyfikacja ks. Stefana W. Frelichowskiego i 108 męczenników, a także m. Reginy Protmann i Edmunda Bojanowskiego.
Trasa pielgrzymki obejmowała: Gdańsk, Sopot, Gdańsk Oliwę (5 – 6 VI), Pelplin, Elbląg (6 VI), Licheń, Bydgoszcz, Toruń (7 VI), Ełk (8 VI), Wigry (8 – 9 VI), Siedlce, Drohiczyn (10 VI), Warszawę (11 VI), Sandomierz, Zamość (12 VI), Warszawę, Radzymin, Warszawę Pragę (13 VI), Łowicz, Sosnowiec (14 VI), Kraków (15 VI), Stary Sącz, Wadowice (16 VI), Kraków (16 – 17 VI), Gliwice, Częstochowę, Kraków (17 VI).
W Sandomierzu, kontynuując główny temat wszystkich przemówień (Osiem Błogosławieństw), papież nawiązywał do szóstego błogosławieństwa („Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą”), podkreślając, że tylko czyste serce może w pełni kochać Boga i tylko czyste serce może służyć drugim.