Wielki Tydzień – to jakby „Święte Świętych” tej wspaniałej świątyni, jaką jest Rok Liturgiczny. Bramą, prowadzącą doń, jest Niedziela Palmowa. „Świątynia” ta opiera się na sześciu potężnych filarach, którymi są dni tego tygodnia a każdy ma przydomek „Wielki”. Wielki Poniedziałek, Wielki Wtorek, Wielka Środa itd. W głębi perspektywy wznosi się wielki ołtarz, tonący w blaskach Zmartwychwstania, to Wielka Niedziela, w którą zaśpiewamy Chrystusowi – Zwycięzcy paschalne „Alleluja”.
Lecz do tego wesela idzie się przez łzy; do tego tryumfu przez krew; do tego Zmartwychwstania przez śmierć.
Aby zrozumieć obrzędy Wielkiego Tygodnia, trzeba cofnąć się myślą do pierwszych wieków chrześcijaństwa. Konstantyn Wielki, pierwszy chrześcijański cesarz i jego matka św. Helena otoczyli miejsca święte, gdzie żył i umarł Zbawiciel, troskliwą opieką oraz wielką czcią. W Betlejem i w Nazarecie, na górze Oliwnej i na Kalwarii stanęły w IV wieku wielkie i wspaniałe świątynie, które upamiętnić miały pamiątki tajemnic zbawienia. Rzesze pielgrzymów z Zachodu płynęły nieprzerwaną falą do Ziemi Świętej, której dotykały stopy Jezusa.
Zachowały się ciekawe zapiski pątniczki Eterii, która pod koniec IV wieku przybyła z południowej Francji, aby w miejscach świętych przeżyć Wielki Tydzień. Opisuje ona obrzędy wielkotygodniowe w Jerozolimie, z czego wynika, że nasza liturgia najświętszych dni w roku jest wzorowana na dawnych zwyczajach jerozolimskich.
cdn